Bu sezona hızlı bir başlangıç yapan Atasoy şu sıralar iki ayrı filmde karşımıza çıkıyor; Cemal Şan’ın yönettiği “Zeynep’in Sekiz Günü” filminde başrolü üstlenirken Mahsun Kırmızıgül’ün ilk kez yönetmen koltuğuna oturduğu “Beyaz Melek” filminde de rol alıyor. Önümüzdeki aylarda da onu başka filmlerde izlemeye devam edeceğiz. Atasoy, kendini bağımsız sinema delisi olarak ifade ediyor ve bağımsız sinema için sonuna kadar hizmet vermeye hazırım diyor. Annesi (Emel Göksu) ve babası (Sönmez Atasoy) oyuncu olan Fadik Sevin Atasoy, “Annem ve babam bana iğne – iplik verdiler ben de kendi ceketimi dikmeye çalışıyorum” diyor.



Bu sezon 2 farkı filmde ve bir televizyon dizisinde karşımıza çıkıyorsunuz, oyuncular genelde yüzlerinin eskimesinden korkarlar. Siz böyle bir korku yaşamadınız mı?
Ben bunun için yeterince bekledim. 6 senelik tiyatro geçmişim oldu, bu süre zarfında bekledim, biriktirdim, sustum, izledim ve kendimi doldurdum, şimdi artık bunu dışarı vurmanın zamanı geldi de geçiyor bile. Bu yüzden hiç böyle bir kaygı duymadım. Yaptığım iş ve nerede durduğumda belli, yaptığım her şeyi bilinçli bir şekilde yapıyorum.

“Zeynep’in Sekiz Günü” filmine nasıl dâhil oldunuz?
Tamamen kozmik bir tesadüf sonucu filme katıldım. 31 Mayıs gecesi ben bir sıkıntı yaşadım ve aynı gece Camal Şan “Zeynep’in Sekiz Günü” filminin senaryosunu yazmış. Ama yazdığı Zeynep karakteri için bir müddet oyuncu bulamamış. Cemal, beni daha önce “O Şimdi Mahkûm” filminde görüp beğenmiş ve birden bire aklına ben gelmişim bir arkadaşımız vasıtasıyla bana ulaştı. O sırada evde film seyrediyordum, filmi dondurdum ve Cemal’le görüşmeye gittim. Cemal bana senaryoyu anlattı, “Sen oynar mısın Fadik, bu rolü sana teslim edebilirim” dedi. Gözlerim dolu dolu “Tamam, varım” dedim. 4 günde hazırlandık ve 10 günde filmi çektik.

Çekimler nasıl geçti?
Çok keyifliydi. Benim amacım Cemal’in dünyasına hizmet etmekti. Çünkü ben bağımsız sinema delisiyim. Hayatımla ilgili olarak da şöyle bir karar aldım; bir sene içinde 1 tane gişe filmi yapıyorsam en az 4 tane de bağımsız filmde oynayacağım. Üstelik hiçbir maddi beklentim de yok tıpkı “Zeynep’in Sekiz Günü”nde beklemediğim gibi. Ekipteki diğer arkadaşlarımızla gönüllerini koydular bu işe. Zaten bu filmi Cemal kendi bütçesiyle yaptı. Tam bir bağımsız sinema örneği. Bağımsız sinemanın öncülerinden olmaya hazırlım, elimden geldiği kadar da bunu yapmaya çalışıyorum.

‘Zeynep’ karakterini biraz anlatır mısınız, Zeynep, seyirciye ne mesajı vermeye çalışıyor?
İzole ve steril hayatlar yaşıyoruz. Büyük şehirlerde yalnızlaşmaya başladık. Aynı tip binalarda aynı tip hayatlar sürmeye başladık. İnsanlardan uzaklaşmaya, sevgiyi alıp vermemeye başladık. Yarı robot şeklinde yaşar olduk. Zeynep de yarı robot, dışa dönük anti – sosyal bir insan. Anti – sosyal ama iç dünyasını paylaşmaya hazır, ketum değil. Çok kuru bir hayat çizmiş kendisine işiyle evi arasında mekik dokuyor. Zeynep aynı zamanda Orhan Pamuk okuyan bir kız, konuşmaya başladığı zaman bizi terk edip giden kelimelerle konuşuyor yani edebiyatla konuşuyor. Zeynep hem sıradan hem de kendine has birisi, çok değişik bir karakter. Daha önce hiçbir senaryoda ya da edebi metinde karşıma çıkmayan bir karakter Zeynep. Bu benim için bir riskti çünkü alışıla gelmiş oyunculuk üslubunu kabul etmeyen bir karakter. Hem anti – sosyal hem dışa dönüş aynı zamanda derin bir iç dünyası var. Yumurta ve makarnadan başka hayatında hiçbir lezzete yer vermeyen bir kız. Bir gün gelip aşk kapısını çalışıyor ama aşk hayatına o kadar yüzeysel giriyor ki içindeki derinliği paramparça edip gidiyor. Yani cam gibi bir şey ve biri gelip bu camı kırıyor. Unuttuğumuz duyguların ve kelimelerin filmi “Zeynep’in Sekiz Günü”. Zeynep’in belirli takıntıları da var mesela kapıyı 3 kere kitler. Filmin kendi içersinde anlamları ve kodları var. Film ilk kez Antalya’da Altın Portakal Film Festivalinde gösterili ve ardan yapılan basın toplantısında “Zeynep’in terliği bir numara küçük, eğer bir numara büyük olsaydı film içinde nasıl bir kod taşıdığını anlayacaktık ama neden bir numara küçük” diye bir soru geldi. Ben de gülümseyerek dedim ki “abla biz bağımsız bir film yaptık paramız yoktu, o gün o terlik vardı biz de onu kullandık. Bu kadar da kod aramayın” dedim. Ama bu soru o kadar hoşuma gitti ki, demek ki filmi çok dikkatli izlemişler, terliğin bir numara küçük olduğunu ben bile farkında değilim.

Bu role nasıl hazırlandınız?
Filmin %60’ında Zeynep’in kendi iç dünyasına bakışını görüyoruz. Zeynep boş bir tuval gibi... Daha sonra hayatın aşk girince korku, acı, umut, sevinç gibi duyguları yüzünde görebiliyoruz. Bu düz portreyi oluşturabilmem için boşluk duygusunu bulmam gerekiyordu, ben karakterlerimi yaratırken müzikten, heykelden, resim sanatından, baleden beslenirim. Zeynep’i düşünürken müzik dinledim, heykellere baktım ama istediğim duyguyu alamadım. Sonunda bir anda gözümün önüne Modigliani’nin Jeanne tablosu geldi. Aradığım boşluk duygusunu o tabloda buldum. Zeynep’i oynarken bu tabloyu hep aklıma getirdim. Zeynep, çok silik bir karakter. İnsanlar böyle tiplerin olduğuma inanmıyor ama biliyorum ki böyle insanlar var. Dilerim seyircide sabırlı olur. Yaşantımızdaki sıradanlığı fark eder. Aslında bu film birazda kadınlar için diyebilirim. Filmdeki gibi aşklar yaşayıp incinen çok kadın var. Bir erkeğin kaleminden bir kadının dünyası nasıl güzel anlatılmış çok şaşırdım.

42. Altın Portakal Film Festivali’nde En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu ödülünü aldıktan sonra hayatınızda ne gibi değişiklikler oldu? Bu ödülün size getiri ve götürüleri nelerdir?
Aslında benim için çok büyük bir değişiklik olmadı. Çünkü ben zaten oyuncuydum ve oynuyordum. İlk sinema filmini yapmış ve ortaya çıkmış bir insan değilim geçmişim tiyatro üzerine kurulu. Ancak ilk sinema filmimde ödül aldım ve bu benim fark edilmemi sağladı. Ödül almadan önce de oynuyordum sonrasında da oynuyorum, tek bir fark var o da fark edildim. Böylece oyun alanım genişledi. Bunun için ödüle çok teşekkür ederim çünkü bana oyun alanı verdi. İnsanlar “Aaa bu kız meğer devlet tiyatrosu oyuncusuymuş, Bulgaristan’da tiyatro kurmuş” diye daha önce neler yaptığımın farkına varmaya başladılar.

Ailenizin tiyatrocu olması sizin bu mesleği seçmenizde nasıl bir etkisi oldu? Üstelik aileniz oyuncu olmanızı istemiyormuş.
Evet, çünkü benim çocukluğun çok sefil, zor geçti. Kulislerde büyüdüm. Orta kulak iltihabı olurdum turnelerde kulağıma kostüm bastırıp öyle gezerdim. Ailem bu işin çok zor olduğunu bildikleri için ve benim düzenli bir hayatımın olmasını istedikleri için oyuncu olmamamı istemediler. Ben de kendimi bildim bileli oyuncu olmak istemişimdir. Annemle babam sahneye çıktığında inanılmaz derece heyecanlanıyordum. Sahnede yansıtılan belki hayal bir dünya ama benim gerçek orası çünkü yalan söylenilmeyen tek yer sahne. Gerçek hayatta herkes milyon tane rol oynuyor; bir gün içinde anneyi, babayı, bankacıyı oynuyoruz. Oyuncularında tek farkı biz rolümüze bilinçli olarak giriyoruz. Oynadığınız rolün duygusunda samimiyet yoksa seyirci bunu hemen anlar. Seyircinin, bir oyuncunun iyi oynayıp oynamadığını anlaması için teknik bilgiye sahip olması gerekmiyor. Samimi olan şeyden gözünü ayıramaz seyirci öksüremez, hapşıramaz. Oyunculukta torpil olamaz seyirciyle yüzleşen bizleriz. Annemle babam bana tiyatronun disiplinini öğretti. Hiçbir zaman annem ve babam gibi olmaya çalışmadım ya da onları geçmeye çalışmadım. Çünkü herkesin ceketi kendi bedenine göre uygundur. Ben babamın ceketini giysem bana üç beden büyük gelir. Onlar bana iğne - iplik verdi ve ben kendi ceketimi dikmeye çalışıyorum.

Oyunculuğunuza olumlu ya da olumsuz eleştiriler getiriyorlar mı?
Hiç eleştirmezler. Çok inanıyorlar bana. “O Şimdi Mahkûm” filminden sonra babam gelip anlımdan öpmüştü o zaman zaten gerekli cevabı almıştım. Ailemle genelde oyunculuk üzerine tartışırız, felsefeyi tartışırız. Yaptığımız işin mahallede top oynayan çocuk gibi naif bir iş olduğunu konuşuruz. Aslında asıl heyecan şimdi başlayacak diyebilirim. Babam New York’ta Türk tiyatrosu kurdu. “Nasrettin Hoca Bir Gün” diye bir oyun yazdı. Ocağın ikinci haftası New York’a gidiyoruz Mayısa kadar provalarımızı yapacağız ve babamla karşılıklı oynayacağız. Baba kız ilk defa sahneye birlikte çıkacağız.

Her oyuncunu dışarıya açılma hayali vardır, bunu da sizin dışarı açılmanız olarak kabul edebilir miyiz?
Artık Amerika Birleşik Devletlerine resmi olarak bağlı olan bir Türk tiyatrosu var. Bu çok önemli bir adım. Başkalarının aksine tek başına dünyaya açılayım diye bir derdim yok. Benim derdim kendi senaristimiz, yönetmenimiz ve kendi filmimizle dışarı açılmak. Kendi hikâyelerimizden oluşan sinemayı evrensel bir dille anlatabilmek. Eğer dünyaya açılacaksam kendi sinemamızın cümlesiyle açılmak isterim. Tek başıma gitmişim başkalarının hikâyelerinde oynamışım benim için bir anlam teşkil etmiyor. Amerika artık bütün hikâyelerini tüketti. Türkiye coğrafi anlamda çok bakir bir sinematografiye sahip. Bizden önce başkaları keşfedecek bu hikâyeleri. Elimizi çabuk tutmamız lazım. Toprağa elimizi atsak her yerden hikâye fışkırıyor, niçin bunu alıp da tüm evrensel bir dille anlatmayalım ve dünyaya özgün bir sinema sunmayalım. Ben Türk Sinemasının beş sene içinde hak ettiği özgün, evrensel pozisyona kavuşacağına inanıyorum, umutluyum bu açıdan. Ben de bu dalganın içerisinde ekendi parmak izimi bırakarak yer almak istiyorum. Amerika’daki yapacağımız tiyatro dünyaya açılmak için büyük bir adımdır, biz orada geleneksel ve çağdaş Türk tiyatrosundan eserler sunacağız. Öncelikle de geleneksel Türk tiyatrosundan örnekler sunacağız; orta oyunu, Türk müzikallerini dünyaya tanıtmak istiyoruz.

Sizin için oyunculuk tam olarak neyi ifade ediyor?
Oyunculuk benim için bir varoluş biçimi ve gerçek özgürleşme. Oyunculukla kendini tanıyorsun ve bir nevi ruhunu tedavi ediyorsun bu sayede. Varoluşuna meydan okumaktır oyunculuk, özgürleşmektir. Bazen fiziksel görünümüne meydan okumaktır. Aynı zamanda kendi ruh dünyanı zenginleştirmektir. Her türlü bilgiyi alıp sindiriyorsun ve bunu insanlara geri veriyoruz. Aslında katalizörlük yapıyoruz. Dünya üzerinde esareti savunan hiçbir sanat eseri yoktur. Bu yüzden sanat politikadan farklıdır ve bence üstündür. Bireysel gelişime, psikolojiye ve bilhassa sanata inanıyorum. İnsanlar sanatın sunduğuyla yetinseydi politikaya ihtiyaç duyulmazdı beklide. Oyunculuk değişebilirlik, şaşırtma, sürpriz yasasıdır. Kendini tekrar etmek oyunculuk değildir. Başka bir şeye dönüşebiliyorsan eğer ve bunda inandırıcı samimi olabiliyorsan işte o zaman oynuyorsundur. Tiyatroda oyuncu infilak ediyor, antik çağlardan günümüze kadar insanlar aynı enstrümanlarla sahnedeler. Ben de aynı bacak, kol ve aynı yürekle sahnedeyim. Tiyatro gerçekten oyuncunun er meydanı. Türkiye’deki oyuncuların işimi yapayım seyirci de anlasın diye bir şansı yok. Ben bu yüzden çok konuşuyorum ve bazen ben bile konuşmaktan yoruluyorum. Ancak oyunculuk kavramını tartışmamız lazım. Oyuculuk, ekranda güzel olayım, iki de güzel göz süzeyim demek değildir. Seyircinin de oyunculuğun tam olarak ne olduğunu bilmesi lazım. O zaman birileri beni eleştirmeye başlayacak ve rahatlayacağız, tutunabileceğimiz bir şeyler olacak. Post modern bir çağdayız zemin çok kaygan, bu çağda bir sanatçının ruhsuzluk ve arsızlık lüksü yok. Ben elimde avucumda ne varsa paylaşmaya hazırım. Yaşamla ölüm arasında bir parantezi yaşıyoruz, bunun içini neyle dolduracağımız bizim elimizde.

“Beyaz Melek” filmine nasıl dâhil oldunuz peki?
Mahsun Kırmızıgül’ün sinema sevdasına ve inancına o kadar çok inandım ki. Çekimler sırasında bizi teknik terimlerle yönetti, yapacağı işe çok iyi çalışmış. Bu filmdeki kadro da çok iyiydi ben bir daha ne zaman Diyarbakır’da Lale Belkıs’la başak tarlaları içinde olabilecektim ya da Nejat Uygur’un tiyatro ile esprilerini ne zaman dinleyebileceğim. Yıldız Kenter’in disiplinine nasıl şahit olabilecektim. Bu filmin setinde o kadar çok şey öğrendim ki, bana bir hediye gibi oldu.

Sırada hangi proje var?
Dudaktan kalbe dizisinden ayrılıyorum, anlaşmamız bu şekildeydi. Tiyatronun provalarına başlayacağız. Müzikle ilgili bir çalışmam var ama bazı şeyler tam oturmadan çok da dillendirmek istemiyorum. Bunun dışında Yetkin Dikinciler’le birlikte Eskişehir’de ‘Usta’ filminde oynayacağız. Yönetmenimiz Bahadır Karataş. Bir de hikâyesini benim yazdığım ve senaryolaştırmaya çalıştığımız bir proje var.

Günümüz Türk sinemasıyla ilgili ne düşünüyorsunuz?
Aslında ülkemizde yapılan her film bağımsız sayılabilir çünkü bizim arkamızda “Warner Bros” gibi büyük şirketler yok. Benim hedefimde bağımsız sinemanın öncülerinden olmak istiyorum. İsimsiz olan ve film çeken tüm gençlere yardım etmeye hazırım, kısa filmlerde de oynuyorum “Gel bize bir destek ol” diyen herkesin yardımına koşuyorum. Evinden koltuğumu isteseler onu bile veririm. Geleceğin sineması bağımsız filmlerden oluşacak ve kendi seyircisini oluşturacak. Gerçek sanat bağımsız sinemadan çıkıyor. Şuanda ülkemizde sinema sektörü yok ama dizi sektörü var. Dizi setlerinden yetişen asistanlar, ışıkçılar, görüntü yönetmenleri var. Gençlere çok inanıyorum, gümbür gümbür geliyor. Dizi yerel kalıyor ama sinemanın dünyanın her yerini gezebilme şansız var.

‘Avrupa Yakası’ dizisindeki çapkın Fatoş’u bilmeyen yoktur herhalde. Aslında Şenay Gürler’i oyunculuğundan önce sesiyle tanıdık. Birçok filmde, önemli oyuncuları onun sesinden dinledik yıllarca. Sonra reklamlarda duymaya başladık sesini. Hatta aradığımız kişinin cep telefonu kapalı olduğunda, “Aradığınız kişiye ulaşılamıyor, lütfen daha sonra tekrar deneyiniz” cümlesini bile Şenay Gürlerin sesinden duyuyoruz. İleriki zamanlarda Şenay Gürler’i yönetmen koltuğunda görürseniz sakın şaşırmayın, çünkü üniversitede sinema okumuş. Bu sektöre adımını atarken amacı yönetmen olmakmış, ama üniversite yıllarında İzmir Sanat Tiyatrosunda başladığı oyunculuk serüveni, onu bu günlere kadar getirmiş. Tiyatronun verdiği heyecandan inanılmaz keyif alan Gürler, tiyatronun hiçbir zaman ölmeyeceğini söylüyor. Bu sezon ‘Savaş İkinci Perdede Çıkacak’ oyunuyla sahneye çıkan Güler, bu oyunda 3 farklı karakteri canlandırıyor. Günümüzde sahnelerin yıkılmasına şiddetle karşı çıkan Gürler, “tiyatro salonlar yıkılmamalı, aksine yeni salonlar açılmalı” diyor.


Aslında sizi ilk önce sesinizle tanıdık, seslendirmeye yapmaya nasıl başladınız? Kimleri seslendirdiniz?
Seslendirmeye İzmir’de başladım, öğrenciyken TRT’de bir program sunuyordum, daha sonra da belgesel seslendirmelerine başladım. Uzun süre TRT’de seslendirme yaptım, daha sonra özel bir şirkete geçtim ve orda konulu filmleri seslendirmeye başladım. Bir iki yıl İzmir’de oyalandıktan sonra 1993 yılında İstanbul’a geldim, para kazanmam gerekiyordu. Uzun bir süre seslendirme yaptım, hatta direk rol konuşarak seslendirme yapmaya başladım. Çok güzel filmlerde çok iyi oyuncuları konuştum. Elizabeth Taylor, Julia Roberts, Juliette Binoche, Sharon Stone, Meg Ryan gibi birçok oyuncuyu konuştum. Seslendirme yapmayı çok seviyorum.

Daha sonra oyunculuk yapmaya başladınız, bu geçiş süreci nasıl oldu?
İzmir’de öğrenciyken İzmir Sanat Tiyatrosunda oynuyordum. Hem üniversitede sinema okuyor, hem de tiyatro yapıyordum. İstanbul’a geldiğimde küçük küçük rollerde oynamaya başladım, daha sonra ‘Çılgın Bediş’ dizisinde fizik öğretmenini oynadım ve arkasından birkaç dizide daha rol aldım ve devamı geldi. O zamana kadar rol aldığım dizilerden en çok izlenen dizi ‘Biz Size Âşık Olduk’ dizisi oldu. Ben de çok keyif almıştım. Ardından “Avrupa Yakası” geldi. Bu dizi de çok uzun soluklu ve çok izlenen bir dizi oldu, reytingleri hala çok iyi. Bu arada tiyatroya da devam ediyorum.

Seyirciler sizi tam anlamıyla ‘Avrupa Yakası’ dizisiyle tanındı, Avrupa Yakası hayatınızda neler değiştirdi?
Daha fazla tanındım. Önce Avrupa Yakasındaki ‘Fatoş’ olarak tanıyorlar daha sonra Şenay Gürler olarak tanıyorlar, bu da beni mutlu ediyor. Daha fazla tanınmanın, ‘iş’ anlamında avantajları oluyor. İstemediğim işleri kabul etmeme hakkım doğuyor. Para kazanmak için bazı şeylere eyvallah demek durumda değilim. Güzel roller teklif edilmeye başladı. Parasal açıdan da bir takım rahatlıklar getirdi. Ancak kendi içimde, yaşam tarzımda değişiklik olmadı, yine aynı Şenay Gürler’im.

Peki, Şenay Gürler’in nasıl bir yaşam tarzı var?
Dizinin çekimleri çok yoğun bir şekilde devam ediyor. Bir yandan da tiyatroda oynadığım için çok fazla boş vaktim olmuyor ama çok sade ve sakin bir yaşam tarzım var. Tabii, dışarı çıkıp eğlenmeyi de çok severim, ama evde olmayı, eski arkadaşlarımla birlikte vakit geçirmekten keyif alıyorum. Çünkü insan hayatına yeni arkadaşları hemen dâhil edemiyor. Bunun dışında film izlerim, kitap okurum, internette vakit geçiririm.

Yolda sizi görenlerden nasıl tepkiler alıyorsunuz?
Genelde beni beğendiklerini ve sevdiklerini söylüyorlar. Ayrıca zayıf ve güzel olduğumu da söylüyorlar. En çok, “sizi tiyatroda, şu oyunda izlemiştim” diyen olduğunda çok mutlu oluyorum. Çünkü televizyon herkesin evinde var bu yüzden tanınmak çok doğal. Ancak tiyatrodan tanınmak daha farklı bir keyif veriyor.

Rol aldığınız ‘Savaş İkinci Perdede Çıkacak’ nasıl bir oyun, burada nasıl bir karakter canlandırıyorsunuz?
“Savaş İkinci Perdede Çıkacak” Oldrich Danek’in yazdığı bir çek oyunu. Oyunumuzun yönetmeni Yücel Ertem. Benim bu oyunda rol almamım en büyük nedenlerinden biri de oyunu Yücel Ertem’im yönetiyor olması. Oyunun müziklerini Çiğdem Erken’e, koreografisi Cihan Yöntem’e ait. Kalabalık bir kadroyuz. İkinci Dünya Savaşı sırasında bir oyuncunun (Bandel), gençliğinden o güne kadar geldiği noktayı anlatıyor. ‘Hayatta, yaptığımız sanat için ne kadar taviz verebiliriz’ gibi bir tartışma yaratıyor. Tiyatro aşkıyla yanıp tutuşan, heyecanlı bir karakter olan Bandel’i hayat şartları zorluyor. Sadece tiyatro yapabilmek için sevgilisinden, arkadaşlarından vazgeçmesi gerekiyor, faşizm döneminde Nazilerle birlikte çalışmak zorunda kalıyor. Sanatını yapabilmek için birçok şeye “evet” diyor. Bu, çok ince bir tartışmayı getiriyor. Tiyatro aşkıyla yanıp tutuşan bir insan, sanatını yapabilmek için birçok şeye katlanıyor, aynı zamanda hayatındaki öncelikleri yüzünden yalnız kalıyor. Ben, bu oyunda birkaç karakter birden oynuyorum; biri hemşire, diğeri Bandel’in sevgilisi Anicka, benim en sevdiğim karakter bu, Bandel’i çok seviyor ancak Bandel, tiyatro için başka bir kadınla birlikte olduğunda çekip gitmek zorunda kalan bir kadın, üstelik bu sırada hamile. Çocuğunu doğuruyor, çok onurlu ve ayakları üzerinde duran bir kadın. Sonunda da inançları uğruna ölümü göze alıyor ve Naziler tarafından öldürülüyor. Bir de genç bir kadın oynuyorum. Bu karakter de hiçbir şey umurunda olmayan, kakara kikiri bir tip.

Aynı oyun içinde 3 farklı karakteri oynamak zor olmuyor mu?
Aslında eğlenceli. Oyunda en zorlandığım yer Anicka, ağlayarak sahneye terk ediyor hemen arkasından çok hızlı bir şekilde genç oyuncu rolüne hazırlanmam gerekiyor. Gözyaşlarım akarken bir yandan onları silip diğer yandan hızlı bir şekilde giyinip beş dakika içinde çok neşeli bir şekilde sahneye genç oyuncu karakterinde çıkmam gerekiyor. Bu duruma alıştım diyebilirim hatta artık eğlenceli gelmeye başladı.

Oyunculuk sizin için ne ifade ediyor?
Oyunculuk nefes almak gibi bir şey bence. Aslında bu tür laflar bana, beylikmiş gibi geliyor. Oynamak, beni çok canlı tutuyor, hayatta var olduğumu hissettiriyor. En doğrusu bu oldu galiba, “var olduğumu hissediyorum.”

Kendi oyunculuğunuzu eleştirdiğiniz oluyor mu?
Olmaz mı? Her zaman kendimi eleştiririm. Kendime çok acımasız yaklaşan biriyim. “Oyunculuğu öğrendim” diye bir şey yok bence, ben her zaman, her oyunda, her rolde acemiyim. Oyunculuk hiç bitmeyecek ve öğrenilemeyecek olan bir şey. Bu da güzel bir şey çünkü herkesten ve her şeyden öğreneceğin birçok oluyor. Herkes birbirinin öğretmeni olabiliyor. Ben karşıdaki bakkala girdiğim zaman, öyle bir durum oluyor ki, bana bir şey öğretiyor. Bence, oyunculukta böyle bir şey. Bir rolü hazırlama aşamasında kendime çok acı çektiririm, yaptığım provalardan memnun olmam, çünkü hep daha fazlası vardır. Hayatta böyle değil mi zaten? Bu yüzden kendimle çok uğraşırım.

Oyuncu olarak kendinize örnek aldığınız kişiler var mı?
Çok beğendiğim insanlar var; Haluk Bilginer, Bülent Emin Yarar, Ahmet Uğurlu, Tilbe Saran, Tomris İncer. Bu kişileri izlerken çok keyif alıyorum ama birebir örnek almak gibi bir şeyim yok. Kendimce bir şeyleri geliştirmeye çalışıyorum.

Sinema, tiyatro, televizyon… Hepsinde sizi görüyoruz, peki, bunlar sizin için ne ifade ediyor?
Televizyonu asla küçümsemiyorum. Çünkü her şeyden önce para kazandığım ve pratiğimi arttırdığım bir yer. Ayrıca insanlara televizyon kumandası kadar yakınız. Bunun çok büyük avantajı var. Bunu dışında bir takım şeyler aynılaşıyor, bazen “oyunculuğumda kirlenme var mı acaba” diye düşündüğüm zamanlar oluyor ama kendimizi korumak bizim elimizde. Televizyonda, ‘Avrupa Yakası’ gibi çok iyi bir projenin içindeyim. Tiyatro da hissettiğim heyecan ise çok farklı, birebir seyirciyle karşı karşıyayız. Canlı performans söz konusu ve en önemlisi hata kabul etmeyen bir yer. Tiyatro, her an sürprizlere açık, adrenalin daha yüksek. Her oyunda insan heyecanlanıyor. Her oyunda değişik bir şeyle karşılaşabiliyoruz. Aynı replikleri söylüyoruz, aynı hareketleri yapıyoruz ama ruh halime göre, karşımdaki oyuncunun ruh haline göre, o akşam gelen seyircinin durumuna göre farklılıklar, sürprizler yaşanabiliyor. Mesela oyunda kullanmamız gereken bir aksesuar kırılıyor ya da başka bir şey oluyor hemen durumu toparlayıcı başka bir şey yapmak zorunda kalıyoruz. Bunlar çok heyecan verici. Sinemaya gelince onu da çok seviyorum, onun büyüsü bambaşka. Benim için ayrı bir yeri var.

Sinema bölümünden mezunsunuz ve aslında hedefiniz yönetmen olmakmış, hala böyle bir isteğiniz var mı?
Tabii ki var. Aslında her şey şöyle başladı, oyuncu olmak istiyordum. Fakat bir takım nedenlerden dolayı tiyatro okuyamadım. Yıllar sonra tekrar oyunculuk aşkıyla tiyatro bölüme yazılmak üzere üniversiteye gittim ancak 1 yaşla kaçırdım. Durum böyle olunca bende kendi kendime “neden sinema okumuyorum” diye düşündüm. Sinema bölümüne girdiğim andan itibaren de “evet ben sinema yapmalıyım ve yönetmen olmalıyım” dedim. Kötü de olsa, kısa metrajlı 3 filmim var. Şimdi o filmleri izlediğimde çok acemi olduğunu görüyorum. İstanbul’a gelirken “yönetmenlik yapacağım” düşüncesiyle geldim. Hatta üniversiteden bir hocam bana “İstanbul’da oyunculuk yap” demişti. Şuan oyunculuk yaptığım için çok mutluyum. Yönetmenlik yapmayı hala çok istiyorum. Ancak buna zaman ayırıp üzerine yoğunlaşmam, bilgilerimi tazelemem gerekiyor. Çünkü bir işe kalkıştıysam, iyi bir şeyler yapmalıyım, uğraşmalıyım, bu iş beni zorlamalı. “Uzun metrajlı film çekeceğim” gibi bir iddiam yok ama kısa metrajlı filmler çekmeyi düşünüyorum. Şimdi fotoğraf eğitimi almaya başladım.

Şuan yönetmenlik yapmaya tam anlamıyla hazırsınız, önünüzde de bir kamera var diyelim, ne üzerine bir film çekersiniz? Filmin senaryosu da size mi ait olurdu?
Senaryoyu kendim yazmak isterim tabii, ama şu sıralar kendimde öyle bir yetenek göremiyorum. Eskiden oturup ciddi ciddi senaryo yazardım. Uzun bir süredir bu konuya eğilmediğim için biraz köreldim galiba. Zekice kurgulanmış polise her zaman dikkatimi çekmiştir. Bunun dışında belgesel yapmayı çok isterim. Herhalde bu belgeselin konusu yüzde doksan dokuz kadınlarla ilgili olurdu. Ya da bilinmeyen bir bölgeyi araştırıp oranın belgeselini çekerdim.

Belgeselinizde, kadınları hangi yönüyle ele alırdınız?
Kadınlar o kadar ciddi sorunlar yaşıyor ki! Tek bir konuda özetlenmesi çok zor. En başta kadınlar, kadın olmalarından kaynaklanan sorunlar yaşıyorlar. Evden dışarı adımınızı attığınız andan itibaren kadın olmanızla ilgili sorunlar başlıyor. Töre ve namus cinayetlerine kadar uzanan bir ucu var. Töre cinayetleriyle ilgili çok fazla laf söyleniyor ama değişen bir şey yok. Her şey lafta kalıyor. Çok derin ve tartışılması gereken şeyler var. En başta aileyle ilgili birtakım şeylerin değişmesi gerekiyor. Ama her şeyin iyiye doğru gideceğini umuyorum. Değişmeyen tek şey değişimin kendisidir.

Beğendiğiniz yönetmenler var mı?
Başta Reha Erdem’i çok beğeniyorum. Sinema yapmayı çok seven ve bunu yürekten yapan bir yönetmen. Bir sinema dili var. Kendi sinema dilini oluşturmuş, dünyayla, hayatla ilgili bir şeyler anlatmaya çalışan yönetmenlerin filmini çok beğeniyorum. Zeki Demirkubuz, Çağan Irmak, Yavuz Turgul, Metin Erksan, Lütfü Akad, Nuri Bilge Ceylan beğendiğim yönetmenlerden.

Günümüz Türk sinemasını ve tiyatrosunu nasıl değerlendiriyorsunuz?
Çok güzel filmler yapıldığı gibi ticari filmler de yapılıyor. Bence her ikisi de gerekli. Ama bir şeyleri anlatma derdi olan yönetmenleri çok beğeniyorum. Dünyayla, hayatla ilgili anlatmak istedikleri konular var ve bunları anlatıyorlar. Yeni gelen birçok genç yönetmen var, hepsi de kendince bir sinema dili oluşturmaya çalışıyor. Bu yüzden sinemanın bu dönemini iyi olarak değerlendiriyorum. Tiyatroya gelecek olursak, tiyatro sorunlar yaşıyor. Televizyonun her eve girmesiyle ve her anımızı işgal etmesiyle birlikte, insanlar biraz daha kolaycı oldular. Daha çok popüler kültürle haşır neşir olup, tiyatroya gitmemeye başladılar. Özel tiyatroların seyirci sorunu var, salon doldurmakta zorlanan tiyatrolar oluyor. Tiyatro yapabilmek için mücadele veriyorlar. Devletten çok az yardım alıyorlar ve zor da olsa ayakta durmaya çalışıyor. Bu konuda devlet daha fazla destek vermeli. Haksız rekabetin olmaması gerekiyor ama maalesef bu gerçekleşiyor. Her şeye rağmen tiyatro yapmak isteyenler mücadelesini veriyor. Devlet tiyatrosu ve şehir tiyatrosunun kendi izleyici kitlesi var. Fakat maalesef günümüzde salonlar yıkılıyor. Salonlar yıkıldığı için oynayacak yer bulamıyoruz ve saçma yerlerde oynayabiliyoruz. Salonlar yıkılmamalı, aksine yeni salonlar açılmalı. İki tane yeni salon açılacağını duydum ve çok mutlu oldum. Tiyatro, birebir insanlarla iç içe yapıldığı için çok etkileyici birşey. Bence, tiyatro hiçbir zaman ölmeyecek. İnsanlar bir dönem ilgilerini çekseler de tekrardan tiyatroya, sinemaya gitmeye başladılar. Tiyatroya, orta yaşlı insanların yanı sıra gençler de geliyor ve coşkuyla alkışlıyorlar.

Yeni projeler var mı?
İstanbul tiyatro festivali için bir oyun hazırlıyoruz. Oyunu, Nihal Koldaş yönetecek. Şu sıralar oyuncu kadrosu belirleniyor. Benim dışımda oyunda İpek Bilgin olacak. Bunun dışında Haziran ayında bir filme başlayabilirim. Senaryosu çok heyecan verici, çok güzel bir şey olacağına inanıyorum.

Bazılarımız hatırlar, 1960’lı yıllarda Devlet Başkanı Cemal Gürsel’in emriyle birkaç mühendisin bir araya gelerek araba yapmaya çalışıyor ve başarıyor… Ama gelin görün ki bu işi engellemeye çalışanlar da çıkıyor. Sonuç, bir otomobil müzayede hapsediliyor. Yakın tarihimize ait bu olay şimdi bir film. “Devrim Arabaları” takım ruhu, mücadele, başarı ve hüsran duygularını yaşatıyor. Filmin müziklerini yapan Demir Demirkan. Biz de Demir Demirkan’la filmi ve Türkiye’yi konuştuk.

Bu sizin ikinci film müziği yapışınız, daha önce Tolga Örnek’in çektiği ‘Gelibolu’ belgeselinin müziklerini yapmıştınız. ‘Devrim Arabaları’nın müziklerini yine Tolga Örnek mi istedi?
Tolga Örnek ile ‘Gelibolu’ üzerine çalışırken, bana birkaç tane daha senaryo vermişti sıradaki projenin ‘Devrim Arabaları’ olacağını söylemişti. Aslında devrim arabalarını hikâye olarak az çok biliyordum. Pek çok kişi, ‘benzin konulmayan, yolda kalmış araba’ olarak bilir devrim arabalarını. Tolga, belgesel bir kökten geldiğinden bütün olayları araştırıp daha sonra senaryo çalışmasına girdi.

Peki, hikâyeyi tüm gerçekliğiyle okuduğunuzda ne düşündünüz?
Hikâyeyi kendimle özdeşleştirdim. Başroldeki ‘Gündüz’ karakterini kendime çok yakın buldum. Normali bozup, sınırları aşıp, yeni şeyler düşleyip, onları gerçekleştirme çabasında olan biri. İnancını hiç kaybetmeden, projeye sonuna kadar devam ediyor ve en sonunda başarılı oluyor. Projeye inancını hiç kaybetmeden tamamlıyor. Gerçekleşen hayallerime baktığımda, benim de aynı yollardan geçmiş olduğumu görüyorum.

Senaryo size Türkiye’ye dair düşündürdü?
Devrim arabaları filmde Türkiye’nin durumunu anlatan bir metafor. İşin ilginç yanı filmi seyrettiğiniz zaman 1961’den bu yana değişen hiçbir şey olmadığınız görüyorsunuz. Sonuç belki de herkesin lehine olacak bir projeye mevcut düzenin bozulmaması için çelme takıyorlar. Çünkü bulundukları noktadan daha kötü bir duruma gelmek istemiyorlar. Daha geniş düşününce çaldığımız gitardan, kullandığımız kablolara hatta kıyafetlere kadar hepsinin yabancı markalar olduğunu görüyoruz.

Eskiden yerli malı haftası diye bir şey vardı…
Bunun önemini şimdi anlıyoruz galiba. Filmde Türklerin yaptığı kalem kırılırken, yabancıların yaptığı kalemler sapasağlam duruyor. Aynı şeyi biz de yapardık, ayağımıza palet alırken bile yabancı markayı tercih ederdik, çünkü bizim yaptıklarımız kolay yırtılırdı. Bence buradaki asıl sorun neden yırtılmayan paletler yapmadığımız. Ben yaptığımı müziğe de aynı şekilde yaklaşıyorum ve dünya standartlarında Türk müziği yapmaya çalışıyorum.

Filme dönecek olursak müzikleri nasıl yazdınız?
Senaryoyu okurken kafamda bir takım temalar oluşmaya başladı. Fazla vaktim yoktu, bu yüzden filmin dokusunu anlamaya çalıştım. Tolga’yla ortak kararımız yaylı enstrümanlar ve piyano kullanmak oldu. Aslına bakarsanız filmde arabanın yapım aşaması hatta kararı, Türkiye’nin dünya arenasına çıkma sürecini yansıtıyor. Türklerin batıdan aldıkları teknolojiyi uygulamaları bana piyanoyu anımsattı. Piyanoyla Türk müziği çalmak gibi… Yaylı grubunda da filmdeki her mühendisin duygusal yapısını ve aile yaşantısını yansıtmaya çalıştım. Sonra da aranjmanlar üzerine çalıştım.

Babanızın mühendis olması da ilginç bir tesadüf olsa gerek…
Evet, ailede dolu mühendis var, bu yüzden bu mesleğe ayrı bir sempatim var. Babam şuan 77 yaşında, filmin galasına onu götürdüm. Ailece çok keyif aldık

Oyuncular artık tek bir çatı altında toplanmaya ve haklarını savunmaya kararlılar, bunun için artık somut adımlar atmaya başladılar ve Birleşik Oyuncular Meslek Grubu’nu (BİROY) kurdular. Sadece haklarını almak isteyen BİROY, şuan hayatta olmayan Yeşilçam oyuncularının da hakkını savunuyorlar. Senelerce beğenerek izlediğimiz oyuncuların varisleri, artık babalarının ya da dedelerinin hakkını alabilecek. Grubun kurulması için çaba sarf eden oyunculardan Zafer Algöz ve Hatice Aslan BİROY’un amacını ve neler yapacağını dinledik.

Emrah Yücel bir tasarımcı. Filmlerin tanıtım kampanyalarını yürütüyor. Kill Bill, Saatler, Frida, Hero, Muhteşem Dörtlü bu filmlerden sadece birkaçı. Mel Gibson, Brad Pitt, Julianne Moore gibi pek çok ünlünün web sitelerinin tasarımı da onun elinden çıkıyor. Ona göre başarının sırrı basit; "Hedef koyup, doğru zaman dilimlerine bölerek çalıştığınızda ulaşılamayacak hedef yok bence" diyor.


Emrah Yücel Türkiye’de grafik tasarım masterını yaptıktan sonra, 1995’te bir gece aldığı ani bir kararla New York’a yerleşiyor. Gece gündüz çalışarak geçirilen dört yıldan sonra Hollywood filmlerine afiş tasarımları yapmak için Kaliforniya’ya transfer oluyor. Şimdi, sekiz yıl önce kurduğu şirketi Iconisus’ta önemli filmlerin tanıtım kampanyalarını yürütüyor. Bu alandaki en önemli ödül olan Key-Art’ı iki kez aldı, uluslararası bienallerde Türkiye’yi temsil etti. Ayrıca Türkiye’de ve yurtdışında pek çok üniversitede seminerler ve workshoplar düzenledi. Çalışmaları arasında Frida, Kill Bill, Muhteşem Dörtlü, Becoming Jane gibi büyük yapımların yanı sıra Sopranolar, nip/tuck, Damages gibi TV dizileri ve Mel Gibson, Brad Pitt, Julianne Moore gibi pek çok ünlünün web sitelerinin tasarımı da var. Yücel, ayrıca merkezi Los Angeles‘te bulunan Türk Film Konseyi’nin de kurucu başkanı. Soruyoruz, yanıtlıyor:

- Film afişleriyle ilgili çalışmalar ilginizi çekiyor muydu yoksa tesadüfler mi sizi film afişi tasarlamaya yöneltti?
Sinema bence çağımıza yön veren en önemli sanat dalı. Benim çevremde sinemadan etkilenmeyen veya hayallerinde sinemaya yer vermeyen yok gibi. Bir tasarımcı olmaya çalışırken sinema afişlerindeki illüstrasyonları özenle inceler ve içlerinde kaybolurdum. Indiana Jones, Star Wars illüstrasyonları benim jenerasyonumun zihnine kazınmış görsellerdir. Uğur Mumcu’nun yirmi dört kitabına tekrar kapak yapma sansım olduğunda bunları kitap kimliklerinin dışında birer film gibi düşünmüştüm. Sinema dünyasının grafik dili her zaman geniş kitlelere çekici ve büyülü gelmiştir. Grafik tasarımı bir piramit gibi düşünün. Ulaştığı kitlelerin yaygınlığı ve karşılığında, harcanan tasarım ücretlerinin yüksekliğini göz önünde tutacak olursanız “sinema sektörü tasarımcısı” olmak piramidin en uç noktası. Başka hiçbir görsel tasarım bunun önüne geçemiyor. New York’ta yaşadığım yıllarda zaten ilgim olan bu alanı, bilinçli bir hedef olarak seçmiştim. Hedef koyup, doğru zaman dilimlerine bölerek çalıştığınızda ulaşılamayacak hedef yok bence.

- Bir film afişini ne kadar sürede hazırlıyorsunuz?
Kimi zaman senaryo aşamasından başlayıp beş-altı ay çalışma şansımız, kimi zaman da başka ajansın yapamadığı işi devralıp iki haftada da hazırlandığımız oluyor. Tamamen işin gidişatına bağlı. Politik olaylardan, güncel trendlere kadar ve en önemlisi yapılan “focus group” araştırmalarına kadar her şey son anda değişebilir. Yapılan iş güzel bir görüntü hazırlamanın çok ötesinde.

- Sadece afiş hazırlamıyor, tasarımın her alanında çalışmalar yapıyorsunuz?
Evet, sadece film afişi yapmıyorum. Son yıllarda “Home Entertainment” yani DVD, Blueray tasarımlarının bütçeleri film afişi bütçelerinin çok daha önüne geçti. Esas tasarım bütçesi orada. Bizim yaptığımız iş “KeyArt” tasarımı. Yani o işi satacak anahtar görseli tasarlıyoruz. Sonuçta bu DVD de olabilir, gazete ilanı da, otobüs kenarı da, billboard da. Türkiye’de “Hollywood’da afiş yapan adam” olarak tanındım. Tasarımcılık ile reklamcılığın buluştuğu alanda görsel tasarım çözümleri üretiyorum. Dünya çapında işler üretiyorum. Yunan Ortodoks Kilisesinin web tasarımını da yapıyorum, Nijerya Serbest Ticaret bölgesinin kurumsal kimliğini de, Rusya’da Türkiye’min Turizm tanıtım kampanyasını da.
Bizi dinlemeniz lazım...

- Projelerinize kişisel yorumlarınızı katıyor musunuz, yoksa projenin içeriğine göre objektif mi yaklaşıyorsunuz?
Ben bir sanatçı değilim. Sanatçılar kişisel yorumlarını katarlar. Ben tasarımcıyım. Tasarımcılık sanatçılıktan çok daha zor ve kişilik gerektiren bir iş. Sanatçı yaptığı işe “ben yaptım oldu” der ve iş biter. Siz de beğenir ya da beğenmezsiniz, gerisi kimseyi ilgilendirmez. Hatta bazen sanatçının yapıtına yüklediği anlam ile alıcının yani izleyicinin anladığı birbirinden tamamen farklı olabilir. Miro’nun meşhur “Patates mi? Güneş mi?” hikâyesi gibi... Oysa tasarımcılık sanat ile sürekli flört eder, ondan esinlenir, ondan beslenir ama tasarımcılığın özünde sipariş vardır. Yani müşteri memnuniyeti temellidir. Bu gerçek pek çok tasarımcının hayatı boyunca kabullenemediği bir gerçektir. Genellikle yönetmenler ile yaptığımız toplantılarda söylediğimiz ilk söz şudur. “Bizi şu anda sevmenizi istemiyoruz. Bu toplantıdan sizi memnun ederek çıkabiliriz, ama filminizin ilk hafta sonu gişesinde hayal kırıklığına uğramak istemiyorsanız bizi dinlemeniz lazım. Bizi ilk hafta sonu başarısından sonra sevmenizi istiyoruz”. Her yönetmen filmini anlatacak ve sanatsal yönünü öne çıkaracak bir Key-Art ister. Daha kalite ve sofistike gözükmek ister. Oysa bizim işimiz, cuma, cumartesi akşamı karısı ile sinemaya gidip haftayı unutmak isteyen ve eğlenceli zaman geçirmek isteyen sıradan Amerikalı ne izlemek ister sorusunun cevabını bulmaktır. Bu da zaten filmin herhangi bir yerinde gizlidir.

- Şu ana kadar yapmış olduğunuz projelerden sizin için daha farklı bir anlam taşıyan var mı?
Key-Art ödülü kazandığım için zannedilmesin ama Selma Hayek’in “Frida” filmi için yaptığım tasarımın ve o projenin benim için ayrı bir önemi var. O proje benim “kurumsal Amerika”ya girişimin ve sektörde kabul edildiğimin göstergesi. Ayrıca yıllar önce İstanbul Film Festivali’nin afişini yaptığımda da çok özel hissetmiştim.

- Peki, sinemanın başka bir alanında yer almak istiyor musunuz?
Evet, prodüktörlüğünü üstlendiğim iki projenin başlangıcı aşamasındayız. Şu anda bahsetmek için çok erken ama üç sene önce kurduğum “Türk Film Konseyi”nin projeleri bunlar. Bunlar daha çok ilişkilerin oluşturulması ve projenin ana çatısının kurulması aşamasında bilirkişi olma durumu. Öte yandan tasarımcı olmaktan da çok memnunum. Böyle mutlu ölebilirim.

- Sizce Türk filmlerinin dünya sinemasındaki yeri nedir? Amerikalılar Türk sinemasına nasıl bakıyor?
Dünya sinemasında önemli bir yeri olmaya başladı. Zeki Demirkubuz, Fatih Akın, Ferzan Özpetek ve Nuri Bilge Ceylan çok iyi yönetmenler. Dünyada tanınıyorlar ve biz de göğsümüzü gere gere anlatıyoruz. Ama Amerikalılara gelince durum biraz farklı, burada sinemamızı tanıtacak hiçbir şey yapmamışız, yıllardır. Türk Film Konseyi’nin (http://www.turkishfilmcouncil.com/) kuruluş amaçlarından birisi de bu zaten. Sadece son iki yıldır Santa Monica’da düzenlenen ‘Locations Fuar’nda Türkiye’yi temsil etmemiz ve aldığımız ikincilik ödülü bile çok önemli bir başarı. Bu konuda yapılması gereken çok önemli işler var. Bir iki ay içerisinde Turkishfilmtalents.com web sitesini açıyoruz ve burada Türk yeteneklerini Amerikalı yapımcılar ile buluşturacağız.

- Türk filmlerini, oyuncularını ve afişlerini nasıl buluyorsunuz?
Türk filmlerinin bir kısmını çok beğenerek izliyorum. Türk olduğum için doğal olarak bize ait olan duyarlılıkları bana daha yakın geliyor. Özellikle 14 yıldır yurtdışında yaşayınca bu konularda daha çok “açık yara” ile geziyorsunuz ama doğrusu çok kötü film de yapılıyor. Geçen yıl Antalya Film Festivali jürisinde yer alma şansım oldu. 10 günde yaklaşık 20’ye yakin film izledim. İnanılmayacak kadar kötü filmler de vardı. Türk oyuncularının bazılarını çok yetenekli buluyorum. Özellikle gençlerin arasında inanılmaz yetenekler var. Bence Türkiye piyasasında yanmadan Hollywood’da şanslarını denemesi gerekenler var. Bu yarışa ne kadar önce başlarsanız o kadar çok yol alma şansınız var. Özellikle Hollywood’da Orta Doğu konulu film yapımına ilgi varken bu fırsatı değerlendirmeli. “Türk Film Yetenekleri” web sitesi bu alanda önemli bir platform olacak diye düşünüyorum. Türk afişlerinde de önemli bir gelişme olduğunu izliyorum.